Eğitim, hayata ve topluma intibak edebilmenin ortak adıdır. Yeni doğan çocuğun
beslenmeye alıştırılması, denilebilir ki, insan neslinin eğitimle tanıştığı ilk somut anlardır.
Annenin güler yüzü, sevgi öpücükleri, konuşup okşaması, sevgi göndermeleri bu eğitimin
devam eden parçalarıdır.
Ailede sevgi, çocuğu yalnız öpmelerin, okşamaların sayısıyla ölçülecek bir duygu değildir.
Onu açığa vurmanın çok çeşitli yollan vardır. Bir sıcak bakış, tatlı gülüş, bir şefkatli dokunuş,
bir hediye veya bir ödül binlerce sevgi sözcüklerinden daha etkili olabilir. Sevgi ve övgüyle
gelişen çocuk başarıya zevkle ve hızla koşar. Yeter ki aile çocuğunu sevmesini ve sevdirmesini
bilebilsin.
Eğitim uygulamalarımızı etkileyen yanlış görüşlerden biri de “çocuğunu beşikte sev”
sözüdür. Hâlbuki bugün anlaşılmıştır ki, çocuğun psikolojik yapısı sevgi ortamında
gelişmektedir. Bunun için bugünün bilim adamları “çocuğunuzu seviniz ve sevdiğinizi de
gösteriniz” önerisini yapmaktadırlar.
Hemen her anne baba çocuğuna karşı beslediği sevgiyi, çeşitli biçimlerde ve kendi
anlayışları çerçevesinde bir eğitime dönüştürmeye çalışır. Ancak sevgi anlayışları ve sevgiyi
gösterme biçimleri aileden aileye değiştiği gibi, eğitimde disiplin uygulama metotları da
farklılaşmaktadır. Bazı anne babalar sevgi cimrisi olurken bazıları da çocukların kelebekleri ve
civcivleri severken öldürdüğü gibi yavrularını severek öldürmektedir.
Anne babalar çocuklarının ilk öğretmenidirler ve bu rollerini de ömür boyu sürdürürler.
Anne baba, çocuğunun okulda karşılanamayan ihtiyaçlarını karşılayarak eğitim öğretim
sürecini tamamlayıcı rol üstlenir.
Eğitimin en iyi gerçekleştirileceği yer ailedir. İnsanlar, temel değerlerini yeni nesillere aile
aracılığı ile aktarır. Birey ilk dini ve ahlaki bilgi ve tutumları ailesinden öğrenir. Çocuğun
eğitimi her şeyden önce temel ruhi ihtiyaçların karşılanmasına bağlıdır.
Sağlam bir kişiliğin temel taşlarından olan sevgi, şefkat ve güven duygusu ancak sıcak bir
aile ortamında yaşanarak kazanılır. Sevgi, şefkat ve ilgi yönünden fakir ailelerde çocuklar ruh
sağlığı açısından sağlam bir kişilik kazanamazlar.
Bireyi hayat boyu yönlendirecek en etkili ve kalıcı eğitim aileden alınır. Ailedeki ilişkilerin
sağlıklı olması başarıyı artırır. Çocuk karakterinin temelleri 3 yaşına kadarki dönemde atılır ki
bu dönem çocuğun ailesine en fazla bağımlı olduğu dönemdir.
“Eğitimin mayası sevgi ve şefkattir. Eğitim sevgiyi öğretmeli ve sevgiyle yapılmalıdır.”
Çocuklar için sevgi çok önemlidir. Çocukların sevgiye daha çok ihtiyacı vardır. Onlar sevgiyle
büyür ve sevgiyle eğitilirler. Çocuk sevgi gördüğü kişiye bağlanır, onu dinler, onun gibi
yaşamaya çalışır. Sevgi, çocuktaki yönelişlerin geliştirilmesini sağlayan kaynak durumundadır.
“Bu yüzden eğitimin ana hedeflerinden birisi de sevgiyi öğretmek olmalıdır.”
Çocuğun yetişmesinde rol alan üç öğe vardır: sevgi, eğitim ve özgürlük. Bu üç öğe bir
arada olduğu zaman çocuğun kişiliği istenilen şekilde gelişir. Bu üç öğenin oluşturduğu
temele oturmamış bir eğitim amacına tam olarak ulaşamaz.
Eğitim sevgi ile birleştiği zaman çocuğun yetenekleri en iyi biçimde işlenir, çocuk güven
duygusu kazanır, toplumla uyumlu bir birey olur. Çocuk eğitiminde özgürlük de önemli bir yer
tutmaktadır. Özgürlüğe yer vermeyen eğitim kişiyi bağımlı kılar, ilişkilerini sınırlar, topluma
açılmasını engeller. Özgürlük olmadan uygulanan eğitim kalıpçı ve tutucudur, denemeye ve
araştırmaya imkân tanımaz. “Özgürlüğün olmadığı yerde sevgi de eğitim de güdük kalır.
Sevgi, eğitimde yararlanılması gereken önemli bir husustur. Sevgisiz eğitim
düşünülemez. Temelinde sevgi olmayan eğitim başarıya ulaşamaz. Sevgi faktörü öğrenmeyi
kolaylaştıran en önemli unsurdur.
Eğiticiler öğrencilerini sevgi dünyasında gezdirerek eğitmelidirler. Gönül kapılarını onlara
açık bırakmalıdırlar. Onlar bu kapıdan girerler ve öğretmenlerinin sevgi bahçelerinden
istedikleri bilgi çiçeklerini dererek kolayca öğrenirler.
İnsan yaşamında hayati önem taşıyan sevginin, insan yetiştirme amacı olan eğitimde de
egemen kılınmasından neden kaçınılır? Sevginin bulunmadığı eğitim ortamlarında, “korku,
endişe, sıkıntı” gibi psikolojik semptomlara eşlik eden “neşesiz, sevimsiz, verimsiz” bir
eğitimden söz edilebilir. Sevginin egemen olduğu ortamlarda ise, “neşeli, esprili, canlı, güven
veren”; daha kolay, daha etkili öğrenmeleri mümkün kılan öğrenmeler gerçekleşebilir.
Aslında başarı erdem ve mutluluk eğitimin insanlara kazandıracağı temel ölçülerdir.
Bunların gerçekleşmesinde insanın kendini tanıması ve çevresine sevgi ile yaklaşması esastır.
Bu anlayışla insanlarla ilişkiler kuran bir kimse, “endişe, korku ve karamsarlıktan” uzak olur.
Hayatı, “zevkli, ümitli ve iyimserliklerle” dolu bir yaşayış olarak sürdürebilir. O halde eğitim
çalışmalarında bu imkânı çok iyi değerlendirmek gereklidir.
Sevgiyle kalın…
